"ความรัก" เกิดจากการเรียนรู้ตั้งแต่วัยเด็ก ตั้งแต่อยู่ในวัยที่ช่วยตัวเองไม่ได้ เด็กต้องการความเอาใจใส่ดูแล ช่วยเหลือให้กินอิ่มหลับสบาย และการปลอบประโลมใจอยู่ตลอดเวลา เมื่อได้รับการตอบสนอง ด้วยความรักใคร่อย่างสม่ำเสมอ เด็กจะรู้สึกมั่นคง ปลอดภัย และมีความสุข เมื่อโตขั้นพ้นวัยทารก เด็กยิ่งต้องการรากฐานทางจิตใจที่มั่นคงจากความรักใคร่ เอาใจใส่ของพ่อแม่และทุกคนรอบข้าง ในรูปแบบที่ซับซ้อนมากขึ้น ทั้งโดยการสัมผัส โอบกอด และการใช้เวลาพูดคุย ทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกัน ทั้งในบ้านและนอกบ้าน รวมทั้งการรับฟังความคิดเห็น ช่วยแก้ไขปัญหา ปลอบโยนให้คลายกังวล และให้กำลังใจ เป็นต้น หากเด็กถูกละเลย ถูกทอดทิ้ง ไม่ได้รับการดูแลตอบสนองต่อความต้องการทางร่างกายและจิตใจ เด็กจะเกิดปัญหาทางอารมณ์ และแสดงออกในลักษณะต่างๆ เช่น ก้าวร้าว หงุดหงิด โมโหง่าย อิจฉาริษยา หวาดระแวงว่าคนอื่นจะไม่ชอบตน หยาบคาย อารมณ์ไม่มั่นคง ฉุนเฉียว ขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง และหงอยเหงา
จากข้อความข้างต้นผู้เขียนมีจุดมุ่งหมายอย่างไรในการเขียน
